Vele striptekenaars zouden wel wat groentjes uitgeslagen zijn toen De Lombard (daarna Dargaud) het verzamelde werk van William Vance gingen bundelen. Voor de Franstalige markt werd gekozen voor de harde kaft, voor de Nederlandstalige markt werd dit dus een slappe kaft uitvoering.
Vóór en vlak na de tweede wereldoorlog werden de sporadisch uitgebrachte stripalbums steevast ingebonden in een slappe kaftuitvoering. Dit zowel voor de Franstalige als voor de Nederlandstalige markt. Sinds de jaren ’60 en ’70 werd er voor de Franse afzetmarkt geleidelijk aan van slappe kaft overgeschakeld naar harde kaften voor stripalbums. Een reden hiervoor is niet terug te vinden. Misschien omdat, naast een duurdere aankoop, een gelezen hardcover met de nodige voorzorg wordt weg gezet, terwijl een softcover een beetje argeloos wordt weg gelegd.
Hoe het ook zei, het eerste Nederlandstalige verzamelalbum kwam op de markt in een slappe kaft. Nadien heeft men ingezien dat dit niet zo goed aansloeg. Zulke bundelingen met wat extra informatie wordt door de stripverzamelaars niet louter aanzien als een album, maar eerder als een luxe extraatje! En dus wordt zulk een uitgave gekoesterd in een harde kaftuitvoering.
En zo bleef het eerste album, waarom men met album nummer 7 gestart is, is niet geweten (misschien omdat dit de dunste uit de reeks is en men alzo minder verlies leed), in slappe kaft alleen als een wees achter. Dit album werd nog hetzelfde jaar heruitgegeven in een harde kaft en zo dus beter thuis hoorde in deze harde kaftreeks.